Porady prawne

Postępowanie karne co do zasady dzieli się na postępowanie przygotowawcze oraz na postępowanie sądowe. Po sporządzeniu przez organ postępowania przygotowawczego aktu oskarżenia, sprawa karna zostaje skierowana do sądu, który ma możliwość jej rozpoznania w postępowaniu szczególnym, do którego należy tzw. postępowanie nakazowe. 
W postępowaniu tym rozstrzygnięcie zapada poprzez wydanie wyroku nakazowego. Środkiem zaskarżenia wyroku nakazowego jest sprzeciw. 

Podstawą interwencji Sądu Rodzinnego w poczynania nieletniego są objawy demoralizacji lub dopuszczenie się przez nieletniego czynu karalnego. Demoralizacją zgodnie z art. 4 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich jest naruszanie zasad współżycia społecznego, popełnienie czynu zabronionego, systematyczne uchylanie się od obowiązku szkolnego lub kształcenia zawodowego, używanie alkoholu lub innych środków w celu wprowadzenia się w stan odurzenia, uprawianie nierządu, włóczęgostwo, udział w grupach przestępczych.

Tymczasowe aresztowanie należy do najbardziej dotkliwych środków zapobiegawczych w polskiej procedurze karnej. Z tego też względu powinno być stosowane wyjątkowo i tylko wówczas, gdy inny środek zapobiegawczy nie będzie wystarczający. Niestety, praktyka polskich sądów w zakresie stosowania tymczasowego aresztowania przedstawia się zupełnie odmiennie. Problem stanowi bowiem nadużywanie tego rodzaju środka zapobiegawczego, a także niejednokrotnie zbyt długi czas jego trwania i niejako automatyczne jego przedłużanie.

Klientka naszej kancelarii (urzędniczka PARP) została zatrzymana przez Policję w związku z podejrzeniem przyjęcia korzyści majątkowej w zamian za wydanie korzystnej decyzji. Wobec podejrzanej Sąd Rejonowy w Zamościu zastosował areszt tymczasowy na okres 3 miesięcy. 

Dzięki szybkiej i skutecznej reakcji obrońcy, adwokata Macieja Płachety Sąd Okręgowy w Zamościu uchylił stosowanie wobec podejrzanej izolacyjnego środka zapobiegawczego i zastosował środki wolnościowe.